KROKUSY POLANA CHOCHOŁOWSKA 02-04-2017

W ŻYCIU SĄ PIĘKNE TYLKO CHWILE…

I zobaczyć to… to cudo… te łąki pokolorowane fioletem… a może różem, bo kolor w zależności od intensywności słońca.

Cudo, które zawsze pragnęłam obejrzeć… widziałam i taki zachwyt..

Wyjazd już z domu o 3 w nocy… i o 5 już na Siwej Polanie… jeszcze ciemności zalegają, ale ptaki już     oznajmiają wschód słońca… a ciepło, miło, przyjemnie się idzie… zapowiada się wspaniały dzień.

A trasa chociaż daleka to nie męcząca, potok Chochołowski szumi…    

Wschodzi słońce i rozjaśnia szczyty gór ośnieżonych, które w porannych promieniach czerwono – żółte, ale w dole jeszcze ciemny las… i w takim zachwycie dochodzę na polanę… krokusy jeszcze śpią spokojnie, jeszcze nie dotarło do nich słoneczko, a już zachwycają a jest ich miliony… taki unikat na skalę światową Szafranu Spiskiego.

A te góry ośnieżone, lasy, gdzie już zaczynają padać promienie i zachwycają, a ja sobie spaceruję wśród kwiatów ścieżkami i podziwiam płatki jak się rozchylają i pokazują swoją buźkę.

Kościółek pod lasem... i od niego te cudności… i ja sobie pod nim na ławeczce odpoczywam i czekam, a słońce pędzi po niebie i oświetla, a krokuski się otwierają i coraz śliczniej i kolor coraz intensywniejszy i ludzi przybywa i wszyscy w zachwycie.

Godz. 11-00 to chyba najpiękniejszy czas, tak najpiękniej, to jest ta godzina by je podziwiać ale i ludzi przybywa… patrzę i zapamiętuję te widoki, focę, i wdycham zapach tamtego powietrza i ruszam w drogę powrotną… robi się ciepło, wręcz upał… ludków coraz więcej i więcej… wręcz tłum. Cóż też pragną to ujrzeć… jeszcze z parkingu macham Giewontowi ( Śpiącemu Rycerzowi) i do domu.

Taka niedziela, którą się zapamięta do końca życia… a teraz pragnę ujrzeć… och… nie to niemożliwe… kwitnącą wiśnię… oj daleko ta… Japonia…